تسلّا

نمی بینی دل من بی پناهه

نمی جویی تسلایش ، گناهه

مگو : بی اطلاعی از دل من!

همین دور و بری ، قلبم گواهه!

نوحه خوان

دلم ، پیچیده در اشک و دعایه!

شب و روزم ، شب و روز عزایه!

دل من می زنه بر صورتش چنگ!

دل من ، نوحــه خــوان کربـــلایه!

زینب

درختــی قــد خمیــده ، داغــداره

 تبـــر ها می زننـــد و استـــواره!

 دل زینب خدا می دانه دل نیست!

 دل زینـــب شکـــوه کـــــوه داره!

طاق آسمان

دو چشمم : پاره ای از آسمانه!

سیاهی مردمک : خورشید آنه!

پس از هر گریه ام ، رگ های خونی:

- به طاق آسمان - رنگین کمانه!

بازنده

دلم با نیزه و خنجر می آیه!

به قلب معرکه ، با سر می آیه

دلم بازنده ی عشقی سیاه و

از او هرچه بگویی ، بر می آیه!

اغوا

به من گفتی: « برو، جوری نمیشه

اگر رفتــی ، ره دوری نمیشه! »

و مـــن رفتم ولی خوبه بدانـــی

چنین اغوا ، کر و کوری نمیشه!

خوش بین

پرستو طعمه ی شاهینه ، مردم!

هوای سینه ام سنگینه ، مردم!

دلم - این تیشه از جانش گذشته -

هنوزم بر وفا خوش بینه ، مردم!

مست

دلم مسته ، دلم سرمست یاره

پلنگـــی محــو رفتــار شکـــاره!

صدای تیر و آهو جست و دررفت

دل زارم همیشه بــد می آره!

پرنده

پرنده در قفس ، دلتنگ لونه

دوبیتی های بابا رو می خونه

پرنـــده می کنه یـــاد زمانـــی

که گیر افتاد با یک مشت دونه!

جام گناه

 هوا و خانه و کویم ، سیاهه

 دل مست هوس جویم ، سیاهه

 زدم جام گناهی در دل شب

 هوا روشن شد و رویم سیاهه!!