تو و ماه

نشستم بی تو از شب تا سحرگاه

شکستم در گلویم گریه و آه

تو دور و ماه دور ، آیا چه می شد

تو را از دور می دیدم چنان ماه؟!

ماه

خوش آن زمانه ای که نگردی، نگاه من!

تا چند ناظر غم و دردی؟! نگــــاه من!

شب ... آشنا زنِ بی سر پناه و تـــو

فکری به حال ماه نکردی! نگاه من!