ایمان

شده خاک و ... غم جان دارد ( آبی¹ )

به دل - خاک است - و طوفان دارد ( آبی )

شده خاک و هنوزم بر سر راه ...

به برگشــــت تو ایمــــــان دارد ( آبی )

 

1- (  آبی ): تخلص شاعر است.

غریبی

فتاده از درختی ... برگ زردی

                       به زیر پای باد هرزه گردی

تو وقتی می بریدی از رفیقان

                     دلم! فکر غریبی را نکردی؟!

به قرآن

دریافت

شکاف

تو از دریا ره ساحل گرفتی!

دلی داده بودی، آن دل گرفتی

شکافی کنده بودم ، رو به باغت

شکاف روزنم را گل گرفتی!

دل و دلدار!

گلی دارم که گلزارم ندارد!

گلستانی که یک خارم ندارد!

دلم هرزه، دلم چرکی، دلم بد

دلم ربطی به دلدارم ندارد!!

نادیده

صداهای مرا نشنیده گیرند!

مرا دیده، ولی نادیده گیرند!

به جای یاری ام، داغ دل خود

از این هیچ ز هم پاشیده گیرند!!

ختم کلام

تو در مهر و وفا ختم کلامی

بمان؛ که روشنای دیده هامی

چراغ و ماه و خورشید و ستاره

عزیز رفته ام یادش گرامی!

پامال

دل و چشم و لب خوشحال مردم       دلم نادیده ای - دنبال مردم

دل من مثل گــل، مثل گـــل رز           گلــی افتاده و پامال مردم!

صحرایی

ره صحرا چنان جویی بگیرم!

به صحرا خو - به آهویی بگیرم

نفس های مرا از من گرفتید

روم تا باز نیرویی بگیرم!

گور آرزو

گلم رفت و دل من جای او شد!

دل من گور تنگ آرزو شد!

سرابی نه؛ حقیقت داشت یارم

چو آبی بود و در شن ها فرو شد!