شور

چنان ایام نزدیک بهـــــارم!

             نمانده آنقدَر تا انفجــــارم!

 به زودی سبزی وشور وطراوت

            بریزد چکّه چکّه از کنارم!

بخشش

مــرا بر دیــن توحیــــدی بمیران!

به راهــــی که پسندیدی بمیران

نه وقتی توشه برگیرم - خیال است -

مرا وقتی که بخشیدی ، بمیران

امید 2

گذشتی و گرفتی روی ماهت

گرفتی از نگاه من ، نگاهت!

نگفتی با خودت من این همه وقت

به امّیدی نشستم توی راهت؟!

تو از مشرق بیا!

به دنیا آن چنان اسبی بتازد!

به ماه و اخترش بر خود بنازد!

تو از مشرق بیا ، تا پیش پایت

شب لجبـــاز تیره ، رنگ بازد!

من و دلبر

دلی دارم ، به بال قو ببندم!

به پــای چابــک آهـــــو ببندم!

که ام؟ آن که دل از عالم گرفته

که ای؟ اویی که دل بر او ببندم

آسمان ها

گلم ... سمت نگاهم آسمان هاست!

عقابم ... قاب راهم آسمان هاست!

روم آنقـــدر بالا ، تا به خورشیــــد -

رسم ؛ من جایگاهم آسمان هاست!

زندان

اگر دنیا قفس ؛ مثل قناری

به ذهن و گوش مردم باش جاری

در این زندان نمی مانی ، چنان کن

بماند از تو خوبی ، یادگاری

فانی

سکوت و گریه و خنده ، یکی بود!

گذشته ، حال ، آینده ، یکی بود!

جهان و هرچه در آن است یعنی

همه فانی و پاینده یکی بود!!

تاب

 نمی بیند کسی درد وغمم را

                  نمی بیند کنارم ، همدمم را

 ندارد تاب دنیای مرا ، کس

                برم با خود به گورم ، عالمم را

مژگان

گذشتم هر زمان از پیش چشمت

چشیدم از ته جان ، نیش چشمت

چه مژگان درازی دردسر ساز

حیا کن ماه من! از ریش چشمت!!