نارفیقان

رفیقانم الهی! مرده بودند

که یک عمرم به یغما برده بودند

مرا قبل از سپاه وحشی گور

رفیقان زنده زنده خورده بودند!!

بوسه

تـــو توی آسمان ، من بر زمینم

               چطوری بوسه از رویت بچینم؟!

مگر شب های مهتابی از این دور

              تو را در برکه ی چشمم ببینم!!

بت

تو شیرین حبه های قند بودی!

همان جوری که می گفتند بودی!

گل و خورشید و مهتاب و فرشته

بتی با این همه پسوند بودی!!

غربت

به غربت مردم و یادم نکردی

تو یادم کردی ... آبادم نکردی!

تو می گفتی: غریبی قاتل توست!

چرا از غربت آزادم نکردی؟!!

اندوخته

دریافت

در های بهشت

تنها نه نگاه و گفتگویم بستــــــــــند

بر روی تـــــــــــــــــو ، راه آرزویم بستــــــــــــند!

کافر که نبــــــــــودم ؛ از چـــه پس این مـــــــــــــردم

درهای بهشت را به رویم بستند؟!!

بی نهایت

در چشم تو ، پاکی و صفا برپا بود

در چشم تو ، شور و شوق صد دریا بود

در وسعــت بی نهـایتت آخر سر

من ، گم شدنم از ابتدا پیدا بود!!

آخرین ستاره

ای آخرین ستاره! مرا هم نظاره کن

یا لا اقل به نیت من استخاره کن

پشت غبار نه ؛ که مرا هیبت نخست

نگذاشت عارفانه ، نگاهی دوباره کن!

خورشید نیست، ماه نیست، کوره راه هست

ای آخرین ستاره! غمم را شماره کن

بیچاره من ، که تیره ترم از شبان تار

در من نفس بزن ، غم بیچاره چاره کن

ما کافر و همیشه همین جور بوده ایم!

یعنی اذان به لهجه ی خود ، بر مناره کن!

قصه ی منظوم: خرگوشه فکر نمی کرد

یکی بود ، یکی نبود

توی یک جنگل دور

پشت دریای بلور

اونجایی که هر جوره حیوونی بود - مهربون ، نامهربون -

گرم زندگی بودند ، دو تا خرگوش جوون!

اون ورا میدونی بود ؛ خرگوشا می خوندن و جست می زدن...

حیونای دیگه هم دست می زدن!

خرگوشا جوون بودن

خرگوشا محبوب این و اون بودن!

می کشیدن همه هورا براشون

گل می چیدن ...

فریبا

فریبا ، روی زیبای شما بود

گناه چشم من پای شما بود!

اگر می شد چه می شد؟! روی دنیا

فقط جای من و جای شما بود!!