زینب

درختــی قــد خمیــده ، داغــداره

 تبـــر ها می زننـــد و استـــواره!

 دل زینب خدا می دانه دل نیست!

 دل زینـــب شکـــوه کـــــوه داره!

طاق آسمان

دو چشمم : پاره ای از آسمانه!

سیاهی مردمک : خورشید آنه!

پس از هر گریه ام ، رگ های خونی:

- به طاق آسمان - رنگین کمانه!

بازنده

دلم با نیزه و خنجر می آیه!

به قلب معرکه ، با سر می آیه

دلم بازنده ی عشقی سیاه و

از او هرچه بگویی ، بر می آیه!

اغوا

به من گفتی: « برو، جوری نمیشه

اگر رفتــی ، ره دوری نمیشه! »

و مـــن رفتم ولی خوبه بدانـــی

چنین اغوا ، کر و کوری نمیشه!

خوش بین

پرستو طعمه ی شاهینه ، مردم!

هوای سینه ام سنگینه ، مردم!

دلم - این تیشه از جانش گذشته -

هنوزم بر وفا خوش بینه ، مردم!

مست

دلم مسته ، دلم سرمست یاره

پلنگـــی محــو رفتــار شکـــاره!

صدای تیر و آهو جست و دررفت

دل زارم همیشه بــد می آره!

پرنده

پرنده در قفس ، دلتنگ لونه

دوبیتی های بابا رو می خونه

پرنـــده می کنه یـــاد زمانـــی

که گیر افتاد با یک مشت دونه!

جام گناه

 هوا و خانه و کویم ، سیاهه

 دل مست هوس جویم ، سیاهه

 زدم جام گناهی در دل شب

 هوا روشن شد و رویم سیاهه!!

بی تاب

چو مو از عشق بی تابه؟! ندونم

 دو چشمش چشمه ی آبه؟! ندونم

مـــو که بیــــدار شب های درازم

گلـــم بیـــداره یا خوابــــه؟ ندونم

تفاهم

من عشقم در دل تو جا ندارد!

تو عشقت در دلم معنا ندارد!

بیا بر زندگی شیرین نشینیم!

تفاهم هیچ کس چون ما ندارد!