دنیا 2

مرا از نیستی با یک اشاره

              تو آوردی ، به دنیای شماره

بیا کامل بکن لطف خودت را

               مــرا بــردار از دنیــا دوباره!

باد

بــوز بر شومـی ده بیشتر ، باد!

بریز از چشم مردم اشک سر ، باد!

از اینجا خسته ام ؛ با قاصدک ها

مــرا بـردار و بـردار و ببــر ، باد!

آرزو

 نشستم خسته ، پای چشمه ای کور

 به مقصد فکر می کردم - به آن دور -

 که مـن با آرزوهـــا زنــــده هستم

 که بایـــد آرزوهـــا را برم گـــور!!

چو گل

چو گل ها ، روی خود افروختی تو

سر اندر پا ، دلـــم را سوختی تو

کسـی نشنیـد از مــن گـپ و حرفـی

لبانــم را به بوســـی دوختی تو!!

نفس های تو

بگو با من ، بگو از شهر مهتاب

بگو از لحظه های نـاب نایـاب

نفس های تو حکم باد گرمی ست

که برف سینه ها را می کند آب

شهر

مگر یک روز خنداند مرا ، مرگ

میان خلق ، رقصاند مرا مرگ

به شهر بسته ی مرده پرستان

مگر زنده بگرداند مرا ، مرگ

ارباب

نشسته - خسته یارم - خواب رفته ست!

نگاهش می کنم ... چه آب رفته ست!

میـــان خـــواب ، دارد مـی دود بـــاز!

به خوابم خانه ی ارباب رفته ست!

برگ

تو که پیشم نباشی ، غم بگیرم

به دل ، درد و غم عالم بگیرم

نباشم جز به شاخه برگ خشکی

خودم را پیش تو محکم بگیرم!!

ستون

تو بیرون از منی؟ نه ، اندرونی

تو جاری در رگانم جای خونی!

که فرموده؟ «ستون دین نماز است»

برای من ، تو هم حکم ستونی!!

جبین

چرا ممنون نباشم از جبینــم؟!

از این درد و غم و رنجی که بینم؟!

مگر جای خوشی و غم بگردد!!

من آن گه خوش ترین فرد زمینم!!