پرنده

پرنده در قفس ، دلتنگ لونه

دوبیتی های بابا رو می خونه

پرنـــده می کنه یـــاد زمانـــی

که گیر افتاد با یک مشت دونه!

جام گناه

 هوا و خانه و کویم ، سیاهه

 دل مست هوس جویم ، سیاهه

 زدم جام گناهی در دل شب

 هوا روشن شد و رویم سیاهه!!

بی تاب

چو مو از عشق بی تابه؟! ندونم

 دو چشمش چشمه ی آبه؟! ندونم

مـــو که بیــــدار شب های درازم

گلـــم بیـــداره یا خوابــــه؟ ندونم

تفاهم

من عشقم در دل تو جا ندارد!

تو عشقت در دلم معنا ندارد!

بیا بر زندگی شیرین نشینیم!

تفاهم هیچ کس چون ما ندارد!

دوری

چقدر از دوری تو غصه خوردم

نه خوردم غصه ، از دست تو مردم!

بله مردم ، ولی یک لحظه حتی

قسم بر عشق ، از یادت نبردم!

پیوند 2

یکی چون تو ، به دل لبخند دارد!

یکی چون من ، به غم الوند دارد!

مگر تو یار من گردی! که گویند:

خوشی با ناخوشی پیوند دارد!!

کوچ 2

زمین ، سبز و تر و زیباست اینجا

شکـــوه آسمــان پیداست اینجا

پرنـــده! شهــر ما شهــر بهــاران

سخن از کوچ ، بی معناست اینجا

پشیمان

بـــــدم ، اما پشیمـــــان در ته دل

تقاضــامند احســــــان ، در ته دل

بدی های من از بدبختی ام هست!

ندارم قصــد عصیـــان ، در ته دل!

بهت

 دلم در پیچ آب و قوت ، مانده ست

 دلم در چنگ دو طاغوت مانده ست!

 چگونه بهـت چشمــم را کند باز؟!

 که خود در کار خود مبهوت مانده ست!

وسعت

نمی گویم: «سکون ما را ببخشای»

دلم تنگ و ... دلم را جا ببخشای!

که بر استخر طوفان داده و موج؟!

دلــم را وسعت دریــــا ببخشای!